Ze bestaan nog echt

Internet via gewone inbelmodems 56k6. Niet vooruit te branden en hopeloos onbetrouwbaar. Ik ben er maar gestopt. Hier, aangekomen in castrojeriz is wel snel internet.

Vanochtend heel vroeg vetrokken. Voor het eerst in het donker. Dt hoeft niet (als je maar voor 8 uur de deur uit bent) maar ik wilde graag op de eerste meseta alleen zijn en de zonsopgang zien. De meseta zijn hoogvlakten. Steil omhoog en dan heel lang heel vlak. Rare dingen. Je kunt nergens schuilen voor regen, wind of -in de zomer- felle zon.

Zoals een Texaan het zo fijn verwoordde: Either you walk on or just lay next to the road in a ditch to die. Ja, zo eenvoudig wordt het leven wel. Eten, lopen, wassen en slapen.
Die meseta duurt tot Leon, nog ongeveer 150 kilometer. Daar zie ik Anu weer en daar verheug ik me erg op.
De planning is nog aardig intact. Vandaag 21 kilometer, ik wilde nog verder naar een Italiaanse herberg 13 kilometer verderop, maar mijn voeten protesteerden. Dus hier maar gestopt. Kleine herberg, maar heeft een douche en zowaar een wasmachine en droger. Alles erin en straks schoon heerlijk.

Het weer is aan het opknappen al had ik gisteren drie felle buien. Ik zag ze vanaf de bergen op mij afkomen met de kleur van goor vitrage. Nog net genoeg tijd om regenpak aan te trekken. Daarna werd het bar en boos. De volgende plaats was ik waar ik naar toe was, maar de herberg zat al vol. In de ´overloop plaatsen´kon ik nog wel slapen (boven een soort medisch wijkcentrumpje. Kleinschaligere herbergen zijn toch leuker.

Mijn palmpasentakje aaan mijn rugzak heeft het vandaag begeven. Op de eerste meseta dus wel symbolisch.

Groeten