Weer thuis!

Internetcafe's zijn tegenwoordig dun gezaaid dus het lukte ons niet om meer te publiceren.

Maar maandag liepen we de laatste etappe naar het centrum van Santiago de Compostela. In de loop van de middag bereikten we het plein met de kathedraal. Het was wat onwerkelijk. Santiago heb ik vaak genoemd gezien op borden, 790 kilometer, 462km, 100 kliometer. Afstanden die te groot zijn om te bevatten. En opeens komt het zo dichterbij. En dan draai je het plein op en zie je de kathedraal. Langzaam komt de ontlading en met een lach omhels je elkaar. Je hoeft niets te zeggen, alles zit in een omhelzing.
Je loopt naar binnen en ziet waar je over gelezen heb. Het beeld van Jacobus dat op je lijkt te wachten. De pracht en praal van de kerk en bezwete en vermoeide pelgrims.  Erg bijzonder, en lastig in woorden uit te drukken.

Hierna gingen we onze compostella halen, de kaarten met stempels waren voldoende. 'Welcome to Santiago' was de wens met het overhandigen van de compostella.

We zijn nog een dag gebleven om een beetje bij te komen, souveniers te kopen, vrienden te zien arriveren, afscheid te nemen. De pelgrimmis was leuk om mee te maken, maar het enige deel in het Engels was een voorbede voor de paus. Daar kwamen we niet voor. Kennelijk waren er onvoldoende sponsoren voor het zwaaien van het wierookvat want die was er niet. Maar het was allemaal goed zo. Alle pelgrims uit zoveel landen samen was indrukwekkend.

Woensdagmiddag om 12.00 was er nog een mis en nu hing dat beroemde wierookvat er wel. Helaas moesten we halverwege naar het vliegveld dus we hebben het nog niet zien zwaaien, maar dat maakte niet veel meer uit.

Op Schiphol was er een verassing omdat Ben, Annemarie, Simone en Ellen ons opwachten met een banier en chocolademedailles. Erg leuk.

Mensen vroegen me of ik mijn doel bereikt had. Een vraag die ik op meerdere manieren kan beantwoorden. Gedurende de vijf weken lopen merkte ik (en met mij nog vele anderen) dat de camino iets geeft wat je misschien helemaal niet verwacht. Ook dat %^%$@@!rotweer had voor mij een bedoeling. Een gezegde over de camino is 'De camino geeft gul, maar niets cadeau'.

Er is een mooi gedicht dat ergens halverwege Najera op een muur geschilderd is. Het geeft mooi aan dat je moet zoeken wat je in de camino kunt vinden. Wat hieronder staat, we hebben het allemaal gezien: de camino is het doel.

Stof, slijk, zon en regen
is de weg van Santiago
duizenden pelgrims
en reeds meer dan duizend jaar.

Pelgrim, wie roept je ?
Welke geheime kracht trekt je ?
Niet het land van de sterren
niet de grote kathedralen.

Niet het woeste Navarra
noch de wijn van de Rioja
noch de schelpdieren van Galici
noch de Castillaanse landerijen.

Pelgrim, wie roept je ?
Welke geheime kracht trekt je ?
Niet de mensen van de weg
noch de gebruiken uit de streken.

Noch de geschiedenis en de cultuur
noch de haan van Calzada
noch het paleis van Gaudi
noch het kasteel van Ponferrada.

Dat alles zie ik in het voorbijgaan
het is een vreugde dat alles te zien
maar de stem die mij roept
voel ik veel dieper

De kracht die mij voortstuwt
de kracht die mij trekt
laat zich niet verklaren, noch ik kan dat
alleen Hij van hierboven weet het.

vertalling: Magda Heesen

DANK AAN ALLEN VOOR JULLIE REACTIES!
http://www.rkk.nl/actualiteit/2012/detail_objectID743203_FJaar2012.html