Tegenslag tegenwind en tegenkomen. Ledigos

Ik dacht altijd dan nonnen van die ijverige mensen waren die voor dag en dauw opstonden. Nou nee dus. Vandaag moest ik een stuk nemen van 17 kilometer zonder huis, bar of winkel. Gewoon rechtdoor lopen. Gisteren had ik in de supermarkt drinken en eten gekocht in in het klooster in de keuken alles gesmeerd en in de koelkast gedaan.

Maar vanochtend trof ik de keuken op slot. En bij de nonnen brandde nergens licht. &%&"!
Dus maar bij een bar weer een extra ontbijt genomen en ik kon nog iets kopen. Ik was duidelijk niet de enige.
Het waaide vandaag als niet eerder tevoren en mijn snelheid neemt dan af zodat je er nog langer over loopt. Dat was niet fijn. Mijn tas met brood waaide nog weg toen ik even zat en toen zakte mijn humeur nog verder. Waar ben ik in Godsnaam aan begonnen? Maar stug doorlopen: niets mijmeren of overdenken maar doorlopen. Ik had geen idee hoelang ik nog moest lopen, er waren geen herkenningspunten. Op een zeker moment zag ik in de verte een auto staan. Mooi, da´s iemand die geld kan verdienen door koffie te verkopen aan verkleumde wandelaars maar het bleek de RKK te zijn die een uitzending wil maken. Ze hadden geen koffie maar wel wat vraagjes. Daarna weer doorgelopen en opeens was ik in het dorpje. Pas 300 meter ervoor kan je het zien.  In de bar wat gegeten en moed verzameld om door te lopen. Zo gezellig was die bar ook weer niet.

En zo kwamen we in Ledigos. Ik lig nog op schema voor Anu op zondag te ontmoeten.
Groeten, Marco